* ΑΜΟΡΓΟΣ *

Ο Γκάτσος έγραψε την Αμοργό χωρίς καν να έχει πατήσει το πόδι του στο νησί. Μόνο το όνομά της έφτασε, για να γράψει μια καμπάνα μακρινή βάφει τον ουρανό με λουλάκι και ορίστε το ποίημα.

Πρώτη εικόνα της Αμοργού, σκοτάδι, φώτα λιγοστά ίσα για να δέσει το καράβι, τρεις το πρωί αποβίβαση στα Κατάπολα. Κάτι ξέφυγε στην διαπραγμάτευση με την Ιζαμπέλα και στρώμα μας έγιναν τα βότσαλα και τα αστέρια σεντονάκι. Με την ανατολή όμως, ο καλός αμοργιανός μας ανέβασε στην πανσιόν με θέα στην Χώρα που φημολογείται ότι είναι η ομορφότερη στις Κυκλάδες.

Λουλουδιασμένη η αυλή και καλοί μας γείτονες οι γερμανοί θεολόγοι και θεολογίες, μια χαρά παιδιά, και παρεμπιπτόντως φανατικοί πεζοπόροι. Με το πρωινό ξύπνημα έπαιρναν το λιτό τους μπρέκφαστ, πράσινα μήλα, φέτα, κι ένα πεντόλιτρο κρασί και μετά, μονοπάτι το μονοπάτι κύκλωναν το νησί. Όρεξη να έχετε και οι πεζοπορίες δεν θα σας λείψουν στην Αμοργό, το δίκτυο είναι μεγάλο.

Στο μεταξύ, ανέτειλε εποχή των μελτεμιών στο κυκλαδονήσι και ο άνεμος ούρλιαζε μέρα νύχτα, σφύριζαν τα καλώδια στις κολόνες και έκοβαν την βόλτα μαχαίρι. Το βράδυ, σκοτάδι της αβύσσου στα βουνά, ήταν και τα μαγνητικά πεδία στα πάνω τους, στα νεροπότηρα μας κέρναγαν το κρασί οι γείτονες.

Την μέρα βέβαια ο ήλιος χτύπαγε το άσπρο δίχως έλεος, ο Άη Γιώργης όμως σφηνωμένος στον βράχο του δεν καταλάβαινε από τέτοια. Από κάτω η Χώρα άσπρη πέτρα ξέξασπρη, σε χαλαρή διάθεση, τώρα που ο πειρατής κατέβασε το λάβαρο και φόρεσε πολιτικά. Ανθισμένα τα σοκάκια, οι μύλοι να καταρρέουν με την ησυχία τους και ο αέρας την δουλειά του, καπετάν τρομάρας στο νησί. Καθόλου δεν θα ισχυριστώ βέβαια ότι στις αδελφές Κυκλάδες είναι ούριος αλλά εδώ στην Αμοργό όταν ανοίγουν οι ασκοί του Αιόλου, αλλάζουν τόπο κατοικίας τα αγριοκυπάρισσα.

Αν τύχει μάλιστα και σας βρει το αεράκι στην κορυφή του Μούρου, όπως εμάς, θα βρεθείτε καρφί στην παραλία εάν δεν προβάλετε σθεναρή αντίσταση. Όμως η βουτιά θα είναι σε νερά μεγαλειώδη και θα λιαστείτε μέχρι εγκαύματος σε βράχο ασημένιο. Ίσκιος ούτε για αστείο εδώ, αλλά μπορείτε να κρυφτείτε στις σπηλιές μέχρι να σας κάνει ταινία ο Γκιγιέρμο ντελ Τόρο.

Στην Αγία Άννα πάλι, το απέραντο γαλάζιο γίνεται βαθύ μπλε και τούμπαλιν, μην βλέπετε που ο Μπεσόν ξεκινάει το έργο σε ασπρόμαυρο. Αυτόν τον τρόπο βρήκε ο καλλιτέχνης για να δοξάσει το φως του Αιγαίου και με το δίκιο του, κουφέτο βγήκε το εκκλησάκι και η θάλασσα περασμένη λούστρο.

Διάφανο πράσινο και απέραντο γαλάζιο ναι, αλλά το νησί έχει κι άλλο κρυφό χαρτί, το μοναστήρι. Χοζοβιώτισσα το λένε και πάρτε φόρα να ανεβείτε τριακόσια σκαλιά για το αληθινό μπλε. Μια βουρτσιά ασβέστης στον βράχο με την καμπάνα στον ουρανό. Ο ανήφορος δεν είναι εύκολος, από τη μια γκρεμός ίσα στο πέλαγος και από την άλλη, πέτρα σε στρώσεις αλλά δεν σηκώνει γκρίνια. Αγριάδα ο καμβάς και τι παράξενο, ανεβαίναμε και ψηλώναμε μαζί διότι είναι το μέρος τέτοιο, ο νους μακραίνει, το μέσα βγαίνει έξω, η φύση του ανθρώπου με άλλα λόγια.

Στην κορφή Μια τούφα γαλανός καπνός μες στο τριανταφυλλί του ορίζοντα και συνοδευτικό ψημένη ρακή, ποιος λόγος να συντρέξει για να κατέβουμε στον κόσμο. Όμως έτσι είναι η Αμοργός, σε κοπανάει χταπόδι στο βράχο να μαλακώσεις και για το τέλος σου φυλάει λίγο σιτάρι για τις γιορτές λίγο κρασί για τη θύμηση λίγο νερό για τη σκόνη.

Χαρά Γιαννοπούλου