Στην Σαντορίνη η εικόνα είναι μία, βλέπεις την θάλασσα
από τον ουρανό. Πιάνεις το ταρατσάκι του υπόσκαφου και καρφώνεσαι εκεί για να
διαπιστώσεις και με τις εφτά αισθήσεις ότι εδώ πάνω δεν υπάρχει σύνορο.
Αλλά για να πάρω τα πράγματα από την
αρχή, όλα ξεκινάνε από την απόφαση να πατήσουμε στο νησί για να βγάλουμε την
γλώσσα στο ηφαίστειο. Κι όμως το ηφαίστειο είναι ενεργό, άσχετα αν έσυρε τον
τελευταίο του βρυχηθμό τρεις χιλιάδες χρόνια πριν βουλιάζοντας την μισή στεριά.
Από την μια στιγμή στην άλλη, οι Σαντορινιοί βρέθηκαν να κοιτάνε τον γκρεμό
εκεί που πριν ήταν η αυλή τους.
Όμως στην τρύπα που έχασκε μπροστά τους
μπήκε η θάλασσα η πλατιά να καλοπιάσει την πέτρα και ορίστε η περίφημη
καλντέρα. Οι κάτοικοι έσκαψαν τον βράχο για να φτιάξουν το σπίτι τους και από
κει μετρούσαν τα πειρατικά. Στα ψηλά χτίστηκαν τα καπετανόσπιτα με τους θυρεούς
μέχρι που ο μεγάλος σεισμός έφερε τα πάνω κάτω δίνοντας έτσι στο υπόσκαφο την
νέα του διάσταση. Η σπηλιά έγινε περιζήτητη και ούτε το χαλάκι της εισόδου να
πατήσουμε, έτσι που τα έφερε η ανθρώπινη φύση με τα καμώματά της.
Για να επανέλθω όμως στην μορφολογία του
νησιού, φτάνει να πιάσει το καράβι τον Αθηνιό για να σφιχτεί η καρδιά σας στην
θέα του γκρεμού. Πώς θα ανέβει το λεωφορείο τον δρόμο τον φιδογυριστό, είναι
εύλογη απορία. Όμως το μέσο την ξέρει την ρουτίνα του και παρά τα αγκομαχητά,
μας ανεβάζει στα σύννεφα καταπίνοντας τις στροφές. Στα Φηρά, επιτέλους το
έδαφος ισιώνει αλλά η πρωτεύουσα είναι θορυβώδης, παραζαλισμένη σαν κι εμάς,
ίσως να είναι το ηφαίστειο από κάτω που δεν ανέχεται τα πολλά.
Παίρνουμε τον δρόμο για την Οία,
περνώντας από το Φηροστεφάνι και το Ημεροβίγλι για να διαπιστώσουμε ότι ο
οικισμός τα πρωινά μοιάζει εγκαταλειμμένος. Η πανσιόν δεν έχει αυλή, πατάμε
στην ταράτσα του αποκάτω σπιτιού και μπροστά μας απλώνεται η καλντέρα. Τίποτα
δεν είναι επιτρεπτό να περνάει από το μυαλό στη θέα αυτής της θάλασσας που δεν
τελειώνει πουθενά. Θα μπορούσαν βέβαια να υπάρξουν επιφωνήματα και θαυμαστικά
αλλά έχουμε μείνει άναυδοι. Ας ήταν να στήσουμε τη βίγλα μας εδώ πάνω και όλη
μέρα να μιλάμε με τις γραμμές των οριζόντων.
Στο μεταξύ, τα σπίτια ασπρίζουν στον
ήλιο, εδώ κι εκεί φαίνεται κανένας περαστικός αλλά καθώς πέφτει το απόγεμα
συρρέουν τα πλήθη για το ηλιοβασίλεμα. Μυρωδιά αντηλιακού, κοκκινισμένα πρόσωπα
από το πρωινό μπάνιο και θηριώδεις φωτογραφικές μηχανές τραβάνε κατά τα ερείπια
του παλιού κάστρου. Το καστέλι του Αη-Νικόλα είναι σε στρατηγική θέση γιατί από
εδώ το πανόραμα εκπληρώνει τις προσδοκίες.
Κρεμασμένοι σαν τσαμπιά από τα
απομεινάρια του γουλά, περιμένουμε τον ήλιο να βουτήξει στην θάλασσα. Με αργό
ρυθμό, αλλάζει το κίτρινο με το πορτοκαλί, το μοβ με το χρυσό, το νερό τραβάει
την αντανάκλαση και στο βάθος χαράζει μια γραμμή από φωτιά. Ύστερα ξεσπάει το
χειροκρότημα και καθόλου δεν μας νοιάζει η πολυκοσμία και το σούσουρο. Έχουμε
μόλις μοιραστεί με τα τέσσερα σημεία του πλανήτη, το εκκωφαντικό τέλος της
μέρας. Και ναι, η φύση δεν χρειάζεται το χειροκρότημα, το χρειαζόμαστε όμως
εμείς που αντέξαμε τόση ομορφιά.
Καθώς πέφτει το βράδυ και τα πλήθη
συνέρχονται από την κατάπληξη, οι παρέες αποσύρονται από τον οικισμό και τον
αφήνουν στην ησυχία του. Είναι η ώρα που το παιδί θα μετρήσει τα άστρα γιατί το
στερέωμα γεννάει συνεχώς και σκορπάει ένα γύρο τα έργα του. Με το που
μικραίνουν οι ώρες, η θάλασσα γυρίζει σε έρεβος. Για μια στιγμή έχω την αίσθηση
ότι είμαστε στη μέση του πουθενά περιμένοντας να ξυπνήσει το ηφαίστειο και να
μην αφήσει πέτρα πάνω στην πέτρα. Φταίει βέβαια και ο ταξιδιωτικός οδηγός που
δεν έχει αφήσει απέξω καμία λεπτομέρεια από την κοσμογονία.
Όμως, με το που βγαίνει ο ήλιος το πρωί,
καλμάρει το πέλαγος και μια απέραντη τεμπελιά καταλαμβάνει τον ορίζοντα.
Συνεχίζεται..
Χαρά Γιαννοπούλου
