* ΡΩΜΗ 2 *

Φοντάνα ντι Τρέβι

Πού  να φανταζόταν ο Ποσειδώνας όταν έστηνε το άγαλμά του στην πλατεία ότι θα είχε να αντιμετωπίσει τις ορδές των τουριστών-παπαράτσι και μάλιστα μέσα στο ίδιο του το συντριβάνι. Και όχι μόνο αυτό, αλλά να του πετάνε κέρματα λες και είναι κανένας πλανόδιος και όχι θεός. Αναμενόμενο λοιπόν που το ένα από τα δύο του άλογα  έχει αφηνιάσει και άντε να το καλμάρει ο Τρίτωνας μπροστά στο αδηφάγο πλήθος. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι ο Ποσειδώνας έχει κάνει από καιρό τα πικρά γλυκά, για το καλό της πόλης, κι έτσι μπορούμε, άνετα πλέον, να στριμωχτούμε, να ποδοπατηθούμε και να φωτογραφηθούμε μπροστά στην πισίνα του.

Λόφος του Πίντσιο

Ανεβαίνοντας για την Τεράτσα ντελ Πίντσιο, από την μεριά της Πιάτσα ντελ Πόπολο, στα σκαλιά έχουμε μια ιστορική συνάντηση με τον Καίσαρα αυτοπροσώπως. Ο Ιούλιος κάνει ένα διάλειμμα από την αυτοκρατορία για να βγάλει το ψωμί του. Είναι πρόθυμος να φωτογραφηθεί με τους πληβείους, με αντάλλαγμα τα κέρματα που φυλάμε για την Φοντάνα ντι Τρέβι. Ούνα φάτσα ούνα ράτσα, μας λέει, σανδάλια αυτοί, τσαρούχια εμείς, καταφανής η ομοιότητα. Προσπερνώντας την ιστορία και με τον αέρα στα τρελά του, φτάνουμε στο Πίντσιο, για το πανόραμα της αιώνιας πόλης.

 Όλη η γκάμα των τρούλων της Ρώμης εμφανίζεται μπροστά μας, να προβάλλει μέσα από ένα  λιβάδι με κεραμοσκεπές. Την θέα ορίζουν τα ρωμαϊκά πεύκα, στο σχήμα της ομπρέλας, ειδική παραγγελία για τις καλοκαιριάτικες βροχές.

Πιάτσα ντι Σπάνια

Ξαφνικό μπουρίνι λίγο πριν την Τρινιτά ντέι Μόντι. Δροσίζονται τα λουλούδια στο κιόσκι του ανθοπώλη κι εμείς αναρωτιόμαστε μήπως είναι προτιμότερο να χωθούμε στην εκκλησία. Τελικά, με τον ουρανό να ρίχνει καταπάνω μας, κατεβαίνουμε το μάρμαρο στις μύτες, με στόχο να αποφύγουμε την τσουλήθρα. Από το μπαλκόνι στα πόδια του οβελίσκου, η θέα είναι παιχνιδότοπος. Στα ισπανικά σκαλιά έχουν ανοίξει σειρές από χρωματιστές ομπρέλες κόντρα στα μουντά κτίρια γύρω από την πλατεία. Η Φοντάνα ντελα Μπαρκάτσα είναι εξαφανισμένη από την κοσμοπλημμύρα αλλά παρότι η βροχή δεν τα παρατάει, οι παρέες γύρω από την κρήνη έχουν πεισμώσει. Αράζουν στο ζεστό μάρμαρο περιμένοντας να γυρίσει ο καιρός.

Πιάτσα ντελα Ροτόντα

Μετά από χιλιόμετρα πεζοπορίας στην πόλη, βγαίνουμε σε μια πλατεία μικρή με όλα τα σχετικά της, το συντριβάνι, τον οβελίσκο και το μνημείο της.  Όπως φαίνεται, στην Ρώμη, τον καιρό της δόξας, είχαν βαλθεί να μην αφήσουν γωνιά που να μην μπει η αυτοκρατορική σφραγίδα. Με αυτό το σκεπτικό λοιπόν, ο Μάρκος Αγρίπας ξεκίνησε το επιβλητικό Πάνθεον, γι αυτό και στην πρόσοψη είναι γραμμένο με τιμή το ονοματεπώνυμο. Μετά ήρθε και ο Πάπας και από αρχαίο ναό το έκανε εκκλησία, ώσπου φτάσαμε στο σήμερα που είναι πλέον τόπος συγκέντρωσης φασαριόζων περιηγητών. Βαριές κολόνες και χοντροί τοίχοι στηρίζουν τον εντυπωσιακό θόλο με το μεγάλο άνοιγμα στην κορυφή για να μπαίνει το φως, η βροχή και τα κομφετί τις γιορτές. Όσο για την πλατεία, μπορεί να της πέφτει λίγο βαρύ το οικοδόμημα αλλά με τα καφέ της και τους καλλιτέχνες της, κερδίζει την ανεμελιά της.

Τραστέβερε

Τραστέβερε σημαίνει πέρα από τον Τίβερη, δηλαδή περνάμε το ποτάμι και βρισκόμαστε στην άλλη μεριά της πόλης. Η Πόντε Σίστο μας βγάζει στην Πιάτσα Τριλούσα, και μετά διαλέγουμε σοκάκι. Μπορεί ο Τίβερης να κινείται σε πράσινους τόνους αλλά η γειτονιά είναι βυθισμένη κυρίως στην τερακότα. Όμως δεν υπάρχει καν υποψία μονοτονίας γιατί μπαίνει λίγο κίτρινο και το κλασικό κόκκινο της βέσπας, ξεχύνονται και οι πρασιές και η γειτονιά γίνεται ουράνιο τόξο. Οι μαντόνες μας κοιτάζουν με γλυκερά βλέμματα από τα κάδρα τους, ενώ στις τρατορίες βγαίνουν θριαμβευτικά οι πιατέλες με τις μερίδες των Ιταλών. Μικρά μαγαζάκια, μεγάλες πιατοθήκες.

Με το βραδάκι, ανάβει η γειτονιά και στην Πιάτσα ντι Σάντα Μαρία ντι Τραστέβερε, οι παρέες πιάνουν τα σκαλιά του συντριβανιού. Η παράσταση του δρόμου έχει παιχνίδια με φωτιές, ο Φαραώ κατεβαίνει από το βάθρο του να παραπονεθεί για τα ψιλά και το ρολόι της εκκλησίας μετράει χτύπους. 

Ιούνιος στην Ρώμη

Χαρά Γιαννοπούλου

* ΡΩΜΗ *

        


                                                         

Ρώμη θα πει περπατώ και χαζεύω τους μαρμαρωμένους θεούς να παγώνουν με το βλέμμα τους τουρίστες που βουτάνε με θράσος τα πόδια στο σιντριβάνι τους. Εμείς όμως περιοριστήκαμε στο κέρμα για να έχει και ο δήμαρχος να πληρώσει το μποτέ του Ποσειδώνα, σε τόσο κόσμο εμφανίζεται κάθε μέρα ο θεός. Πρώτη μέρα στην πόλη, ήλιος μεγαλοπρεπής, όλα φαίνονταν καινούρια κι ας έχει ξεφτίσει η τερακότα, η Ρώμη μπελέτσα. Δεύτερη μέρα, το μετεό έγραφε βροχή και πόζαρε το σύννεφο με τις σταγόνες. Το καλό νερό ξεκίνησε αποβραδίς και είπαμε σωστή κίνηση, θα ξεσπάσει ο καιρός την νύχτα και το πρωί θα ξυπνήσουμε εν αιθρία. Το πρόγραμμα είχε Βατικανό, Βασιλική του Αγίου Πέτρου δηλαδή, έτσι τη λέγαμε, πλούσια, διότι δεν μας πήγαινε να πούμε έχουμε να πάμε στον Άγιο Πέτρο, και σε πέντε ώρες να πετάμε.

Πρωινό ξύπνημα με πιάνο από τον πάνω όροφο και στο άνοιγμα του παραθύρου σιγανοψιχάλισμα, ξέρετε, από αυτό που πάει με σταθερό ρυθμό σαν την άχνη στον κουραμπιέ. Μόλις καθίσει, επανάληψη. Μία  ώρα βροχή, τρία λεπτά διάλειμμα. Να σημειωθεί ότι τέτοιες ώρες δεν είναι για ταξί στη Ρώμη, ο κλάδος βγαίνει μετά την νεροποντή, με τα σαλιγκάρια, η Καμίλα το είπε, τέικ δε μπας. Εισιτήρια από το ταμπάκι, λεωφορείο και μετά Τέρμινι για το μετρό.

Προμπλέμο τέκνικο στο μετρό, ξανά στη στάση για το λεωφορείο, η βροχούλα τη δουλειά της και οι πλανόδιοι στην πώληση, αδιάβροχα με το Κολοσέο στην πλάτη, σε όλα τα χρώματα. Ώσπου να αποφασίσω μεταξύ λιλά και μπλε, οι κάρτες στο σακίδιο έγιναν υδατογραφίες. Αποβίβαση στο Καστέλ Σαντ Άντζελο, απέναντι η Βασιλική με τον τρούλο της μεγαλειώδη στην αντάρα και συνέβη το θαύμα, η βροχή σταμάτησε. Αλαλαγμοί ακούστηκαν, αλλά πάνω που στήσαμε το σελφοκόνταρο με θέα στην Πόντε για την καλή την πόζα, κατεβαίνει μια μπόρα τύπου Κατρίνα και οι ομπρέλες δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Βέβαια, τον τουρίστα τίποτα δεν τον πτοεί, κι έτσι πήραμε θέση στην ουρά, στην Πιάτσα Σαν Πιέτρο διότι στο ναό δεν μπαίνεις αβασάνιστα, εκατόν πενήντα χρόνια το χτίζανε το οικοδόμημα, θέλει τα σέβη του. Όμως οι ουρές στη βροχή είναι για δυνατούς λύτες, πώς να φτάσεις στο στόχο με τη μέγιστη δυνατή αξιοπρέπεια. Ποτάμι το νερό στο σβέρκο από την ομπρέλα του μπροστινού, το αδιάβροχο νταντέλα σκισμένη, και η ουρά σαν τον Ποσειδώνα στη Φοντάνα ντι Τρέβι, κοκαλωμένη και βλοσυρή.

Τα λεπτά της ώρας χτυπούσαν μαζί με της βροχής τις στάλες ώσπου άνοιξε ο ορίζων και φάνηκε το μάταιο του πράγματος, το ένα εκατοστό της ουράς είχαμε καταπιεί. Επειδή λοιπόν στις καλές παρέες ένα βλέμμα φτάνει για την συννενόηση, σήμανε στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών, ηρωική έξοδος και ολοταχώς στο Τραστέβερε για πίτσα.

Ας περιμένει λοιπόν η Βασιλική, να΄ χουμε να χρωστάμε για την επόμενη φορά που ο Άγιος Πέτρος δεν θα έχει τα μπουρίνια του.

Χαρά Γιαννοπούλου