Η
λίμνη Δόξα είναι ένα κρυμμένο μυστικό στην ορεινή Κορινθία. Αυτός είναι και ο
λόγος που μετά την αρχαία Φενεό ξεστρατίσαμε και όλο πηγαίναμε αλλά νερό δεν
βλέπαμε. Μόνο οι καρυδιές, βαλμένες σε ατελείωτες σειρές στους αγρούς, μας ακολουθούσαν
πιστά. Ευτυχώς, πάνω στην επιτόπια στροφή για επανεξέταση της διαδρομής, φάνηκε
ως από μηχανής ένας αγρότης με το τρακτέρ του και μας πήγε μέχρι το χώρισμα του
δρόμου. Στην διχάλα για το μοναστήρι του Άη Γιώργη, πήραμε την ανηφόρα και μετά
από λίγο βρεθήκαμε να περιπλέουμε την λίμνη με επιφωνήματα κάθε είδους.
Αλλά
ας πάρω τα πράγματα από την αρχή. Είναι γνωστό ότι το φθινόπωρο είναι η εποχή
που ναι μεν πέφτουν τα φύλλα αλλά η πτώση έχει χρώμα εκκωφαντικό. Έτσι αποφασίσαμε
να δούμε την εκδοχή της ορεινής Κορινθίας, κοντά στις παρυφές της Ζήρειας καθώς
φημολογείται ότι η Πελοπόννησος από αυτήν την μεριά είναι η Ελβετία της
Ελλάδας.
Εμείς
προτιμήσαμε την διαδρομή από το Δερβένι. Έτσι κυκλώσαμε την περιοχή για να
επιστρέψουμε από την Στυμφαλία, γνωστή από τις όρνιθες που έβαλε στο σημάδι ο
Ηρακλής. Βγαίνοντας από την βουή της εθνικής, το βουνό μας ξύπνησε με μια γερή
δόση οξυγόνου, καθώς κάναμε μικρή στάση στην Παναγία την Καταφυγιώτισσα. Εδώ μας
υποδέχτηκαν ένα τσούρμο γάτες κι ένας γαλάζιος τρούλος πάνω από τον γκρεμό με
την θάλασσα στο βάθος. Άκρα ησυχία και ορίζοντας τέτοιος που αξίζει μια κραυγή
ελευθερίας διότι για ποιόν άλλο λόγο να πάρει κανείς τα όρη.
Στην
συνέχεια της διαδρομής μετρήσαμε χωριά. Ροζενά, Ζάχολη, Στενό, Γκούρα. Ώσπου να
πιάσουμε το τελευταίο, το κεφαλοχώρι δηλαδή, διαπιστώσαμε ότι ήταν η εποχή για
τα κυδώνια, κάθε αυλή κι ένα δέντρο βαρυφορτωμένο με καρπό. Επίσης θαυμάσαμε τα
έλατα που αφθονούν στην περιοχή καθώς το υψόμετρο ευνοεί την βλάστησή τους. Στην
πλατεία του χωριού με τους Ταξιάρχες να δεσπόζουν με τα τοξωτά παράθυρα και το καμπαναριό
βρήκαμε ήλιο. Έτσι πήραμε το τσάι του βουνού έξω, παρέα με τον θηριώδη Φάτσα, ξαπλαρωμένο
στα πόδια μας, ενώ μέσα στο καφενείο είχε ήδη ανάψει η αυτοσχέδια ξυλόσομπα. Όπως
μας είπαν οι θαμώνες, Δεκέμβρη πέρσι, το χιόνι έπιασε ενενήντα πόντους και
ξέμεινε το χωριό από ηλεκτρικό. Το κορίτσι της παρέας όμως πρόσθεσε ότι το τοπίο
ήταν ονειρικό.
Κατά
το μεσημέρι πήραμε τον δρόμο για την λίμνη. Μετά το Μεσινό μπήκαμε στην Αρχαία
Φενεό με τους ατελείωτους καρυδεώνες. ¨Απαγορεύεται η συλλογή καρυδιών¨ αλλά επιτρέπεται
το χάζεμα. Όπως διαπιστώσαμε γρήγορα ήμασταν εκτός πορείας αλλά στην επαναφορά στον
ίσιο δρόμο, μας αποκαλύφθηκε ένας μικρόκοσμος σε πράσινο και πορτοκαλί. Ένα μικρό
ειδύλλιο σε συνέχειες διότι πετύχαμε το τοπίο σε στιγμές μοναξιάς με ολίγη. Επισκέπτες εδώ κι εκεί και δύο τρεις μικροπωλητές.
Βέβαια
η Δόξα δεν είναι έργο της φύσης. Κατασκευάστηκε για να μην πλημμυρίζει ο Φενεός
από τα φουσκωμένα ποτάμια της κοιλάδας και καταστρέφονται οι σοδειές. Όμως αυτή
έμελλε να είναι μια μαγική έμπνευση αφού και τα όσπρια σώθηκαν και αναδείχτηκαν και τα έλατα με την άγρια πεύκη
που όλη μέρα γυαλίζονται στο νερό. Η εικόνα με φόντο τον Χελμό, την Ζήρεια και
την Ντουρντουβάνα δίνει άλλη διάσταση στην έννοια του εξαγνισμού.
Στα μισά της λίμνης μπαίνει μια νησίδα και πάνω της στέκεται παμπάλαιο το εκκλησάκι του Άγιου Φανούρη.
Περπατώντας ως εκεί, πλανόδιοι μικροπωλητές μας έδωσαν να δοκιμάσουμε μέλι,
γλυκό κυδώνι και καρύδια. Τα κεράσματα δεν θα μπορούσαν να ταιριάξουν καλύτερα με
το φυσικό κάδρο ολόγυρα. Ο πλανόδιος βοτάνων μάλιστα μας είπε ότι αυθεντικοί
Ελβετοί έρχονται στην Δόξα και ξαναζούν τον βίο των Άλπεων. Κάνουν
φυσιολατρικούς περιπάτους και ανεβαίνουν στην Ζήρεια για εντελβάις.
Φεύγοντας
από τη λίμνη, πήραμε τον ανήφορο για το μοναστήρι του Άη Γιώργη να δούμε το
τοπίο από ψηλά. Ένας μοναχός φάνηκε στο παράθυρο του εξώστη και μας έδωσε
οδηγίες για να ανέβουμε στο αρχονταρίκι. Εκεί μας περίμενε μια σειρά από
πιατάκια με γλυκό τριαντάφυλλο και μια θέα μοναδική. Από εδώ πάνω η Δόξα
δικαιώνει το όνομά της. Και τι ταίριασμα με τα χρώματα του φθινοπώρου.
Προχωρημένο
απόγεμα πια, οδηγώντας από την άλλη μεριά του Φενεού, τα χωριά φάνηκαν έρημα
στο μισόφωτο από τις λάμπες στις πλατείες. Ένα κοπάδι πρόβατα μας πήρε την
προτεραιότητα στο δρόμο της επιστροφής και ύστερα χωθήκαμε στο σκοτάδι των επαρχιακών
δρόμων μέχρι την έξοδο στην εθνική οδό.
Καλό χειμώνα.
Χαρά Γιαννοπούλου
