Δεύτερη μέρα στο Παρίσι και η Αμελί μας
είχε καλεσμένους στη γειτονιά της, στην Μονμάρτη, στάση Ανβέρ με το μετρό. Ω λα
λα, το μετρό εδώ είναι αντίκα και θέλει εξάσκηση. Δεν είναι μασημένη τροφή,
ντιν ανοίγει η πόρτα και μάιντ δε γκαπ, χρειάστηκε να επιδείξουμε θάρρος
μπροστά στην μπετούγια. Μέχρι να ακούσουμε το κλικ και να ελευθερωθούμε,
πέρασαν αιώνες, εξκιούζε μουά φίλοι Παριζιάνοι, αλλά βάζετε δύσκολα στον επισκέπτη.
Μπομπινί, Τροκαντερό και Τζώρτζ ο
πέμπτος και να 'μαστε στην Μονμάρτη, γειτονιά μύθο με καλλιτεχνικό
παρελθόν. Κάθε σοφίτα και καβαλέτο και το γυμνό μοντέλο ξάπλα στα βελούδα. Τώρα
βέβαια ο Ματίς και ο Πικάσο θα μάζευαν τα σύνεργα άρον άρον και στο πυρ το
εξώτερο η οχλοβοή του πλήθους. Η Πλας ντι Τερτρ δεν παίρνει ανάσα από τους
πλανόδιους ζωγράφους και τα κάδρα - καδράκια που στήνονται για πώληση στον
τουρίστα. Ο καλλιτέχνης σε ψήνει για το τέλειο προφίλ, σε ένα λεπτό το ψαλιδίζει στο χαρτί, αυτοβούλως πράττοντας, και μετά ζητάει τον κόπο του.
Ζαλάδα λοιπόν στην πλατεία αλλά
ανεβαίνοντας τα σκαλιά για τη Σακρ Κερ, η θέα γίνεται μαγική. Στην κορυφή το
κιάλι στημένο για χάζεμα, μπροστά μας οι στέγες του Παρισιού να μαζεύουν ήλιο
και στο βάθος ο Άιφελ με την μύτη ψηλά. Πενήντα χιλιόμετρα ορίζοντας για το
μάτι γιατί η Μονμάρτη είναι από τους ψηλότερους λόφους της πόλης, ένα κι ένα οι
ανηφοριές για το γραφικό του πράγματος. Ανεβήκαμε, κατεβήκαμε σκαλιά
αναζητώντας τον μποέμ χαρακτήρα της γειτονιάς ώσπου μας προσπέρασε το τρελό
βεσπάκι του Κασοβίτς. Επιτέλους, το κορίτσι της ζωής του φανερώθηκε ύστερα από
σαράντα κύματα ταινία και το χάπι εντ μπήκε σε γρήγορη κίνηση.
Απόγεμα πια ήταν η ώρα για Πομπιντού,
κέντρο πολιτιστικό, κτίριο τα μέσα έξω. Για να γίνω κατανοητή, εδώ, αντί ο
Γάλλος να κρύψει τα σωθικά του κτιρίου, τα έβγαλε σε κοινή θέα για να
ελευθερώσει το εσωτερικό. Δυναμική αρχιτεκτονική λέγεται κι εμείς σιλάνς. Στο
Πομπιντού είδαμε μοντέρνα τέχνη αλλά χαρήκαμε και ωραία ελληνική καθομιλουμένη
μπροστά σε ένα έργο δυσκολοχώνευτο που προβλημάτισε τον συμπατριώτη. Όσο για το
πλατεάκι Στραβίνσκι δίπλα, ζηλέψαμε τα γλυπτά που είχαν τα πόδια τους στο νερό,
γιατί να μην βουτήξουμε κι εμείς τα χιλιόμετρα της μέρας να τα πάρει το
κύμα.
Όμως στην Πετίτ Πλας, μας περίμενε καφές
με θέα στο Μεζόν Φοντέν, γλυκάκια δηλαδή σε παριζιάνικη βιτρίνα. Καταλύσαμε κι
εμείς στις καρέκλες από μπαμπού, που έχουν βάλει τη στάμπα τους στην πόλη και
πάνω στη δύση του ήλιου ήρθε και ο μέγας Μοντάν, Α Παρί.
“Στο Παρίσι, από τότε που πήραμε τη
Βαστίλη σ΄ όλα τα προάστια και σε κάθε σταυροδρόμι, υπάρχουν παλικάρια και
κοπέλες που κάνουν γύρες και γύρες χωρίς σταματημό μέρα και νύχτα πάνω στα
πεζοδρόμια, στο Παρίσι”. Αλήθεια είναι.
Χαρά Γιαννοπούλου
