* AMSTERDAM *

Είχα τ΄ όνειρό μου, το ποδήλατό μου, λέει ο τροβαδούρος, διότι στα πάτρια το μέσο είναι είδος πολυτελείας και το σηκώνει το συναίσθημα. Στο Άμστερνταμ όμως, το πεντάλ δεν είναι στιχάκι για τραγούδι, ο ποδηλάτης τώρα δικαιώνεται. Εδώ το δίκυκλο δεν στριμώχνεται μεταξύ γιωταχί και αστικού λεωφορείου. Έχει τον αέρα του, είναι και η πόλη ίσιωμα, διαπιστωμένο αυτό, και φεύγει σαν τον πύραυλο. Αν μάλιστα σου τύχει να πέσεις στον διάβα του, σου χαραμίζει ένα ντριν και μετά κάνε λογαριασμό. 

Άμαθοι κι εμείς σε αυτό το καθεστώς, ακούσαμε τις κόρνες μας και εισπράξαμε και ολλανδέζικη αγανάκτηση, αλλά το μάθημά μας το λάβαμε. Τα μάτια μας δεκατέσσερα. Έτσι, εκπαιδευμένοι πια, να΄ μαστε στην υπέροχη πόλη που ξεδιπλώνεται αργά σαν σκηνικό και μας αφήνει με το στόμα ανοιχτό.

Το απογευματινό φως πάει γάντι στις τούβλινες προσόψεις με την θέα στον Άμστελ. Όσο για το σετ  σπιτάκια παραθυράκια, μαγικό. Στον μύλο Ντε Γκόγιερ οι ολλανδοί πίνουν μια μπύρα στα όρθια κι εμείς πάμε παράλληλα με το κανάλι για την Μάγκερε Μπρουγκ. 

Το όνομά της σημαίνει στενή γέφυρα, αποκλειστικά δηλαδή για ποδήλατα και πεζούς. Η ρουτίνα της είναι να ανοίγει κάθε είκοσι λεπτά για να περνούν οι βάρκες και η δικιά μας να κάνουμε χάζι τα κουκλόσπιτα καθώς ανάβουν τα φώτα σε κουζίνες και σαλονάκια. Ο Βερμέερ εκθέτει κάθε βράδυ στο Άμστερνταμ αφού ο ολλανδός κάτοικος δεν κρεμάει κουρτίνες. Δεν συντρέχει το κίνητρο βλέπετε διότι οι λιακάδες είναι προστατευόμενο είδος και γι΄ αυτό δεν τους πάει κόντρα. Ούτε που σκοτίζεται αν η καθημερινότητά του είναι ανοιχτή στο κοινό, διαβάζει το βιβλίο του ή βάζει ένταμ στο τοστ σε πλήρη απαξίωση του έξω κόσμου.

Το επόμενο πρωί η Νταμ Σκουέαρ έχει βεγγέρα. Μπροστά στα ανάκτορα ο Ποσειδώνας βγάζει το μεροκάματο με μια φωτογραφία, αγριοκοιτάζοντας τον Μπάτμαν που πάει να του κλέψει την δόξα. Οι ποδηλάτες πλαγιοκοπούν την πλατεία και τα σπίτια παίζουν τον πύργο της Πίζας. Σαν να είναι σε κατάσταση μόνιμης ζαλάδας έχουν πάρει κλίση προς τα μπρος, αλλά οι περαστικοί ατάραχοι. Στην πανσιόν μαθαίνουμε ότι υπάρχει εξήγηση για το φαινόμενο. Τα ογκώδη αντικείμενα δεν έχουν άλλο τρόπο να σκαρφαλώσουν στα πάνω πατώματα παρά μόνο με γάντζο. Για να μη βρουν λοιπόν στα παράθυρα και τους τοίχους δημιουργείται η σχετική απόσταση. Για σκάλες ούτε συζήτηση. Η κλίση είναι τόσο μεγάλη που σπρώχνει προς τα πίσω, μια βαλίτσα φτάνει για να στείλει τον ανυποψίαστο στο κανάλι για μπάνιο. Είναι το γραφικό της πόλης που ζητάει κάτι τέτοιες ευρεσιτεχνίες, δεν έχει περάσει και από το μυαλό τους και η αντιπαροχή ως ιδέα. 

Στο μεταξύ ο αέρας πιάνει να σφυρίζει παίρνοντας παραμάζωμα τα πεσμένα φύλλα κι εμείς βρίσκουμε απάγκιο στα σοκάκια. Η υγρασία βγάζει μυρωδιές από κρεμμυδάκι τσιγαριστό και την σπεσιαλιτέ των κόφι σοπς. Κι ενώ ο καιρός αγριεύει και ο Άμστελ τρέχει τα κανάλια του, βγαίνουμε στο Βάαχ, την πιο παλιά πύλη της πόλης. Αχ και βάαχ δηλαδή, διότι το μέρος ήταν τα κεντρικά του δήμιου. Με τις αναδουλειές όμως, το γύρισε σε ρεστοράν. Κεριά και σκούρα ξύλα και θαλπωρή μέσα, ενώ έξω πιάνει ξαφνική μπόρα.

Έτσι για γούστο βρέχει καρέκλες, αλλά ουδόλως το έντονο καιρικό φαινόμενο κατεβάζει τους ολλανδούς από το ποδήλατο. Πάνω όμως που έχει πιάσει να μουλιάζει η διάθεσή μας, κανάλια και νεροποντές μαζί βλέπετε, γυρίζει σελίδα το μετεωρολογικό και βγαίνει ένας εκκωφαντικός ήλιος, ο γνωστός της μεσογείου.

Αυτό το υπέροχο φως κολλάει τέλεια στην ανθοκηπουρική, έτσι παίρνουμε το τραμ για την Μπλούμενμαρκτ, την αγορά λουλουδιών. Εδώ είναι το βασίλειο της τουλίπας. Τι υπέροχα αδρές γραμμές έχει αυτό το λουλούδι, ένα μπουκέτο κίτρινες για μένα παρακαλώ και μετά σούρουπο στο Σπόου, για βιβλία. Εδώ σε αυτό το κουκλίστικο πλατεάκι οι ολλανδοί παίρνουν το αλκοόλ της ημέρας προτού μαζευτούν στο σπίτι. Εμείς επιστρέφουμε στην Νταμ για πατάτες τηγανητές σε χάρτινο χωνάκι και μια δόση καποέιρα από μια παρέα βραζιλιάνων. 

Βραδάκι πια, πίσω στην γειτονιά μας, στην Πλαντάζ, όλα ησυχάζουν. Γι΄ αυτούς που αναζητούν λίγη ζεστασιά, ανάβει εδώ κι εκεί μια παμπ ενώ στον έρημο δρόμο ένα αυτοκίνητο περιμένει στο κόκκινο. Η ξεπερασμένη αυτή συνήθεια δεν έχει εξαλειφθεί ακόμα σε τούτα τα μέρη κι έτσι δίνεται μια ευκαιρία στον πεζό να περάσει την διάβαση αρτιμελής. Μια αναπόφευκτη συγκίνηση για τους πεζοπόρους μπροστά σε αυτή την μικρή δόση πολιτισμού.

Συνεχίζεται..

Χαρά Γιαννοπούλου