* ΡΩΜΗ 2 *

Φοντάνα ντι Τρέβι

Πού  να φανταζόταν ο Ποσειδώνας όταν έστηνε το άγαλμά του στην πλατεία ότι θα είχε να αντιμετωπίσει τις ορδές των τουριστών-παπαράτσι και μάλιστα μέσα στο ίδιο του το συντριβάνι. Και όχι μόνο αυτό, αλλά να του πετάνε κέρματα λες και είναι κανένας πλανόδιος και όχι θεός. Αναμενόμενο λοιπόν που το ένα από τα δύο του άλογα  έχει αφηνιάσει και άντε να το καλμάρει ο Τρίτωνας μπροστά στο αδηφάγο πλήθος. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι ο Ποσειδώνας έχει κάνει από καιρό τα πικρά γλυκά, για το καλό της πόλης, κι έτσι μπορούμε, άνετα πλέον, να στριμωχτούμε, να ποδοπατηθούμε και να φωτογραφηθούμε μπροστά στην πισίνα του.

Λόφος του Πίντσιο

Ανεβαίνοντας για την Τεράτσα ντελ Πίντσιο, από την μεριά της Πιάτσα ντελ Πόπολο, στα σκαλιά έχουμε μια ιστορική συνάντηση με τον Καίσαρα αυτοπροσώπως. Ο Ιούλιος κάνει ένα διάλειμμα από την αυτοκρατορία για να βγάλει το ψωμί του. Είναι πρόθυμος να φωτογραφηθεί με τους πληβείους, με αντάλλαγμα τα κέρματα που φυλάμε για την Φοντάνα ντι Τρέβι. Ούνα φάτσα ούνα ράτσα, μας λέει, σανδάλια αυτοί, τσαρούχια εμείς, καταφανής η ομοιότητα. Προσπερνώντας την ιστορία και με τον αέρα στα τρελά του, φτάνουμε στο Πίντσιο, για το πανόραμα της αιώνιας πόλης.

 Όλη η γκάμα των τρούλων της Ρώμης εμφανίζεται μπροστά μας, να προβάλλει μέσα από ένα  λιβάδι με κεραμοσκεπές. Την θέα ορίζουν τα ρωμαϊκά πεύκα, στο σχήμα της ομπρέλας, ειδική παραγγελία για τις καλοκαιριάτικες βροχές.

Πιάτσα ντι Σπάνια

Ξαφνικό μπουρίνι λίγο πριν την Τρινιτά ντέι Μόντι. Δροσίζονται τα λουλούδια στο κιόσκι του ανθοπώλη κι εμείς αναρωτιόμαστε μήπως είναι προτιμότερο να χωθούμε στην εκκλησία. Τελικά, με τον ουρανό να ρίχνει καταπάνω μας, κατεβαίνουμε το μάρμαρο στις μύτες, με στόχο να αποφύγουμε την τσουλήθρα. Από το μπαλκόνι στα πόδια του οβελίσκου, η θέα είναι παιχνιδότοπος. Στα ισπανικά σκαλιά έχουν ανοίξει σειρές από χρωματιστές ομπρέλες κόντρα στα μουντά κτίρια γύρω από την πλατεία. Η Φοντάνα ντελα Μπαρκάτσα είναι εξαφανισμένη από την κοσμοπλημμύρα αλλά παρότι η βροχή δεν τα παρατάει, οι παρέες γύρω από την κρήνη έχουν πεισμώσει. Αράζουν στο ζεστό μάρμαρο περιμένοντας να γυρίσει ο καιρός.

Πιάτσα ντελα Ροτόντα

Μετά από χιλιόμετρα πεζοπορίας στην πόλη, βγαίνουμε σε μια πλατεία μικρή με όλα τα σχετικά της, το συντριβάνι, τον οβελίσκο και το μνημείο της.  Όπως φαίνεται, στην Ρώμη, τον καιρό της δόξας, είχαν βαλθεί να μην αφήσουν γωνιά που να μην μπει η αυτοκρατορική σφραγίδα. Με αυτό το σκεπτικό λοιπόν, ο Μάρκος Αγρίπας ξεκίνησε το επιβλητικό Πάνθεον, γι αυτό και στην πρόσοψη είναι γραμμένο με τιμή το ονοματεπώνυμο. Μετά ήρθε και ο Πάπας και από αρχαίο ναό το έκανε εκκλησία, ώσπου φτάσαμε στο σήμερα που είναι πλέον τόπος συγκέντρωσης φασαριόζων περιηγητών. Βαριές κολόνες και χοντροί τοίχοι στηρίζουν τον εντυπωσιακό θόλο με το μεγάλο άνοιγμα στην κορυφή για να μπαίνει το φως, η βροχή και τα κομφετί τις γιορτές. Όσο για την πλατεία, μπορεί να της πέφτει λίγο βαρύ το οικοδόμημα αλλά με τα καφέ της και τους καλλιτέχνες της, κερδίζει την ανεμελιά της.

Τραστέβερε

Τραστέβερε σημαίνει πέρα από τον Τίβερη, δηλαδή περνάμε το ποτάμι και βρισκόμαστε στην άλλη μεριά της πόλης. Η Πόντε Σίστο μας βγάζει στην Πιάτσα Τριλούσα, και μετά διαλέγουμε σοκάκι. Μπορεί ο Τίβερης να κινείται σε πράσινους τόνους αλλά η γειτονιά είναι βυθισμένη κυρίως στην τερακότα. Όμως δεν υπάρχει καν υποψία μονοτονίας γιατί μπαίνει λίγο κίτρινο και το κλασικό κόκκινο της βέσπας, ξεχύνονται και οι πρασιές και η γειτονιά γίνεται ουράνιο τόξο. Οι μαντόνες μας κοιτάζουν με γλυκερά βλέμματα από τα κάδρα τους, ενώ στις τρατορίες βγαίνουν θριαμβευτικά οι πιατέλες με τις μερίδες των Ιταλών. Μικρά μαγαζάκια, μεγάλες πιατοθήκες.

Με το βραδάκι, ανάβει η γειτονιά και στην Πιάτσα ντι Σάντα Μαρία ντι Τραστέβερε, οι παρέες πιάνουν τα σκαλιά του συντριβανιού. Η παράσταση του δρόμου έχει παιχνίδια με φωτιές, ο Φαραώ κατεβαίνει από το βάθρο του να παραπονεθεί για τα ψιλά και το ρολόι της εκκλησίας μετράει χτύπους. 

Ιούνιος στην Ρώμη

Χαρά Γιαννοπούλου

* PIAZZA DI SPAGNA *

Μια φορά κι έναν καιρό, στην Πιάτσα ντι Σπάνια, μια θεότης, η Ώντρεϋ Χέπμπορν, σταμάτησε για να χαρεί το παγωτό της και να στείλει στο πυρ το εξώτερο το καθήκον της πριγκήπισσας. Κατά τον ρουν των γεγονότων, ερωτεύτηκε και τον Γκρέγκορυ Πεκ, τον κοινό θνητό, αλλά εκεί το παραμύθι έλαβε τέλος. Όμως η πλατεία ζει και είναι πλέον έγχρωμη και παρά την κοσμοθάλασσα που την καπακώνει, η γεωγραφία της είναι εντυπωσιακή.

Μπορεί λοιπόν η αυτοκρατορία να έγινε περίγελως τον καιρό του πολυχρονεμένου, του Αστερίξ, όμως από πιάτσα σε πιάτσα, το μεγαλείο παραμένει. Την εποχή της λιακάδας, το λιθόστρωτο γυαλίζει από τα στίφη που πατάνε το πόδι τους εδώ, πάντα στα πλαίσια του τουριστικού αμόκ. Μποντζιόρνο και μπονασέρα μην περιμένετε, διότι ο ντόπιος έχει παραδώσει τα κλειδιά στον περιηγητή και πιάνει τα δικά του στέκια, άγνωστα στο ευρύ κοινό.

Γύρω από την πλατεία τα κτίρια είναι πομπώδη, με την τερακότα τους ξεθωριασμένη και τα παράθυρά ορθάνοιχτα να σας κοιτάνε. Το έχουν αυτό το κλειστοφοβικό οι πιάτσες της Ρώμης. Νομίζεις ότι ο Ιούλιος στρογγυλοκαθισμένος στην ταράτσα του, παίρνει φόρα να κατεβάσει τον αντίχειρα και να αμολήσει τα λιοντάρια. Όμως, εκεί που ετοιμάζετε τις προσευχές, τραβιέται η κουρτίνα και έρχεται ως από μηχανής η κρήνη Μπαρκάτσα με το γάργαρο νερό της για να αποκαταστήσει το φενγκ σούι. Το όνομά της σημαίνει σαπιοκάραβο και όντως είναι μια βάρκα μισοβυθισμένη αλλά πλέον μαρμαρωμένη και πανταχού παρούσα στις αναμνηστικές.

Ακριβώς μπροστά της, ανεβαίνουν τα Ισπανικά σκαλιά, η περίφημη σκαλινάτα δηλαδή, φτιαγμένη για ρομαντικές ψυχές που αναζητούν το κατάλληλο σκηνικό για να ταυτιστούν. Και εδώ η προσπάθεια της πλατείας είναι αξιέπαινη. Λουλουδάδικα και αμαξάκια παρκαρισμένα και φοίνικες εξωτικοί. Όπως και να το κάνουμε, η Ρώμη αν και εξαίσια παρακμιακή, από τέτοια έχει τον τρόπο της.

Στην κορυφή τώρα της σκαλινάτας υψώνεται η Τρινιτά ντέι Μόντι με τους τρούλους και τον οβελίσκο της, να βλέπουν αφ΄ υψηλού την πιάτσα. Στο εσωτερικό της, μπαίνετε σε περιβάλλον άκρας ησυχίας, την ίδια στιγμή που η πλατεία έχει ξεμείνει από ανάσα. Μια ανακουφιστική απομόνωση, ευκαιρία να θαυμάσετε την ωραία ζωγραφική και την αρχιτεκτονική της καθολικής εκκλησίας.

Στο μεταξύ στην πλατεία, πάνω στην αναζήτηση πόσιμου νερού θα σας πουν ότι οι κρήνες είναι ό, τι πρέπει για ξεδίψασμα και είναι αλήθεια. Άρα δεν θα συντρέξει λόγος να ξοδευτείτε ασύστολα για το συγκεκριμένο αγαθό. Λίγο πιο πέρα στο κιόσκι είναι ευκαιρία να ανακαλύψετε τα ρωμαϊκά σουβενίρ, βλοσυρούς λεγεωνάριους δηλαδή, παραδομένους στα φίλτρα του Πανοραμίξ.

Πιθανώς να σκεφτείτε, τι δόξα να προσκομίζει άραγε ένας λεγεωνάριος, αλλά ξαφνικά θα κάνει την εμφάνισή της μέσα στο πλήθος η ιταλίδα ντίβα. Βαρύ κραγιόν και λουλούδια στο φουστάνι με προεκτάσεις μεσογειακές. Είναι το μέρος τέτοιο, όλα στον υπερθετικό, ακόμα και τα παγωτά κάθονται τρισδιάστατα στο χωνάκι. Αν παραγγείλετε και τον καπουτσίνο, που σερβίρεται σε τρεις αποχρώσεις του καφέ δεν θα το κουνήσετε εύκολα το μαντήλι στους ρωμαίους.

Γι αυτήν λοιπόν την ανυπέρβλητη δυσκολία ανακαλύφθηκε το αριβεντέρτσι. Λέτε ένα ¨στο επανειδείν¨, και παίρνει επιτόπου τα πάνω της η ρομαντική σας φύση που έχει παραπέσει κάπου στα ισπανικά σκαλιά

Χαρά Γιαννοπούλου