* ΠΑΡΙΣΙ 2 *

Δεύτερη μέρα στο Παρίσι και η Αμελί μας είχε καλεσμένους στη γειτονιά της, στην Μονμάρτη, στάση Ανβέρ με το μετρό. Ω λα λα, το μετρό εδώ είναι αντίκα και θέλει εξάσκηση. Δεν είναι μασημένη τροφή, ντιν ανοίγει η πόρτα και μάιντ δε γκαπ, χρειάστηκε να επιδείξουμε θάρρος μπροστά στην μπετούγια. Μέχρι να ακούσουμε το κλικ και να ελευθερωθούμε, πέρασαν αιώνες, εξκιούζε μουά φίλοι Παριζιάνοι, αλλά βάζετε δύσκολα στον επισκέπτη.

Μπομπινί, Τροκαντερό και Τζώρτζ ο πέμπτος  και να 'μαστε στην Μονμάρτη, γειτονιά μύθο με καλλιτεχνικό παρελθόν. Κάθε σοφίτα και καβαλέτο και το γυμνό μοντέλο ξάπλα στα βελούδα. Τώρα βέβαια ο Ματίς και ο Πικάσο θα μάζευαν τα σύνεργα άρον άρον και στο πυρ το εξώτερο η οχλοβοή του πλήθους. Η Πλας ντι Τερτρ δεν παίρνει ανάσα από τους πλανόδιους ζωγράφους και τα κάδρα - καδράκια που στήνονται για πώληση στον τουρίστα. Ο καλλιτέχνης σε ψήνει για το τέλειο προφίλ, σε ένα λεπτό το ψαλιδίζει στο χαρτί, αυτοβούλως πράττοντας, και μετά ζητάει τον κόπο του.

Ζαλάδα λοιπόν στην πλατεία αλλά ανεβαίνοντας τα σκαλιά για τη Σακρ Κερ, η θέα γίνεται μαγική. Στην κορυφή το κιάλι στημένο για χάζεμα, μπροστά μας οι στέγες του Παρισιού να μαζεύουν ήλιο και στο βάθος ο Άιφελ με την μύτη ψηλά. Πενήντα χιλιόμετρα ορίζοντας για το μάτι γιατί η Μονμάρτη είναι από τους ψηλότερους λόφους της πόλης, ένα κι ένα οι ανηφοριές για το γραφικό του πράγματος. Ανεβήκαμε, κατεβήκαμε σκαλιά αναζητώντας τον μποέμ χαρακτήρα της γειτονιάς ώσπου μας προσπέρασε το τρελό βεσπάκι του Κασοβίτς. Επιτέλους, το κορίτσι της ζωής του φανερώθηκε ύστερα από σαράντα κύματα ταινία και το χάπι εντ μπήκε σε γρήγορη κίνηση.

Απόγεμα πια ήταν η ώρα για Πομπιντού, κέντρο πολιτιστικό, κτίριο τα μέσα έξω. Για να γίνω κατανοητή, εδώ, αντί ο Γάλλος να κρύψει τα σωθικά του κτιρίου, τα έβγαλε σε κοινή θέα για να ελευθερώσει το εσωτερικό. Δυναμική αρχιτεκτονική λέγεται κι εμείς σιλάνς. Στο Πομπιντού είδαμε μοντέρνα τέχνη αλλά χαρήκαμε και ωραία ελληνική καθομιλουμένη μπροστά σε ένα έργο δυσκολοχώνευτο που προβλημάτισε τον συμπατριώτη. Όσο για το πλατεάκι Στραβίνσκι δίπλα, ζηλέψαμε τα γλυπτά που είχαν τα πόδια τους στο νερό, γιατί να μην βουτήξουμε κι εμείς τα χιλιόμετρα της μέρας να τα πάρει το κύμα. 

Όμως στην Πετίτ Πλας, μας περίμενε καφές με θέα στο Μεζόν Φοντέν, γλυκάκια δηλαδή σε παριζιάνικη βιτρίνα. Καταλύσαμε κι εμείς στις καρέκλες από μπαμπού, που έχουν βάλει τη στάμπα τους στην πόλη και πάνω στη δύση του ήλιου ήρθε και ο μέγας Μοντάν, Α Παρί. 

“Στο Παρίσι, από τότε που πήραμε τη Βαστίλη σ΄ όλα τα προάστια και σε κάθε σταυροδρόμι, υπάρχουν παλικάρια και κοπέλες που κάνουν γύρες και γύρες χωρίς σταματημό μέρα και νύχτα πάνω στα πεζοδρόμια, στο Παρίσι”. Αλήθεια είναι.

Χαρά Γιαννοπούλου

* ΠΑΡΙΣΙ *

Πρώτες ώρες στο Παρίσι, ο ταξιτζής από το Αλγέρι έκανε τα στενά φύλλο και φτερό και την διαδρομή εμπειρία. Αμάσητα κατεβάσαμε τα λεπτά και να έχουμε καλοπιάσει την κουβέντα για το Οράν, να κάνουμε φίλο τον πειρατή με απώτερο σκοπό την επιβίωση. Παρά τις αρνητικές προβλέψεις όμως, φτάσαμε σώοι στην Βαστίλη απ' όπου ως γνωστόν ξεκίνησαν όλα, λιμπερτέ, εγκαλιτέ, φρατερνιτέ διότι μπούχτισε το παντεσπάνι ο λαός και είπε να το γυρίσει σε ψωμί. 

Εμείς βέβαια ήρθαμε στην πόλη  για να πετύχουμε την αντανάκλαση του φωτός στις τσίγκινες στέγες. Αυτές τις πληροφορίες είχαμε και πιάσαμε δωμάτιο κοντά στο Μαραί, που όσο να΄ναι έχει μια καλλιτεχνική επίστρωση βγάζοντας σκηνές από φουλ ιμπρεσιονισμό. Στην Πλατεία των Βοσγίων μια μεσήλιξ ανθοπώλισσα πουλάει ματσάκια μιγκέ ενώ απέναντι  το κορίτσι του βιβλιοπωλείου περνάει το δρομάκι κρατώντας ένα μπουκέτο πασχαλιές. Γουί γουίλ ολγουέις χαβ Πάρις δηλαδή.

Κάτω από τον παριζιάνικο ουρανό άνοιξε τα φτερά του ένα τραγούδι, λέει η Πιαφ, κι εμείς το ίδιο, γι΄ αυτό πήραμε κατεύθυνση προς την Σαιν Ζερμαίν, βόλτα στα στέκια του Σαρτρ για το σχετικό ρισπέκτ. Στο Καφέ ντε Φλορ με θέα το μαγάλο βουλεβάρτο, μάθαμε ότι οι αχανείς λεωφόροι άνοιξαν για να μπορεί ο Ιαβέρης να κυνηγάει με την άνεσή του τον Γιάννη Αγιάννη και να μην τον τρώνε τα σοκάκια. Βέβαια μετά τον έφαγαν οι τύψεις αλλά ας όψεται ο Ουγκώ με τους Αθλίους του.

Δώδεκα νταν καθίσαμε στο ντε Φλορ, ώρα για το μεσημεριανό, ο καφές δεν σερβίρεται σκέτος από τώρα κι έπειτα, όχι στα πάτρια που το ρόφημα είναι ολ ντέι κλάσικ, με τα γνωστά αποτελέσματα. Όμως ο άνθρωπος είναι οι επιλογές του, έγραψε ο Σαρτρ, γι αυτό κι εμείς παραγγείλαμε κροκ μεσιέ, αβγόφετες δηλαδή για την πρωτεΐνη γιατί η μέρα ήταν μακριά και δεν είχαμε εξασκηθεί και στο μετρό.

Αφήνοντας τις καμπαρντίνες να λιάζονται κομψά στις καρέκλες τους, βγήκαμε ξανά στο δρόμο για το χάζεμα, ώσπου βρεθήκαμε στην Ποντ ντε Αρτ, την γέφυρα με τα λουκέτα. Για μια στιγμή απορήσαμε αλλά μας είπαν ότι επρόκειτο για κλειδωμένες ιστορίες αγάπης που ζήτημα χρόνου, θα το ρίξουν το γεφύρι διότι όλοι ξέρουμε ότι ο έρωτας είναι βαρέα και ανθυγιεινά.

Κι εκεί που μετράγαμε κλειδωνιές αποκαλύφθηκε μπροστά μας η Παναγία των Παρισίων. Έτυχε να έχει βάρδια και ο Κουασιμόδος και η καμπάνα ήχησε εντυπωσιακά, υπόκωφα της ανατριχίλας, αλλά τα τέρατα στις υδρορροές αδιάφορα. Απέξω κοσμοσυρροή, μέσα οι παπάδες κι εμείς συνεχίσαμε παραποτάμια με το βλέμμα στον Μανέ που ζωγράφιζε τους βαρκάρηδες του Σηκουάνα.

Στο μουσείο Ορσέ, η ουρά στημένη και ο γάλλος επί της υποδοχής ευγενέστατος να πασχίζει με τα αγγλικά του με τις παριζιάνικες περικοκλάδες κι εμείς όλο μερσί και παρντόν. Τι χαρά, με τα νούφαρα και τις μπαλαρίνες και τον Γκωγκέν με το βαθύ χρώμα, δεν ήταν και λίγο να έχουμε μπροστά μας ολοζώντανο το αποτύπωμα του ζωγράφου.

Βραδάκι πια, πλούσιοι σε εικόνες και σουβενίρ, καταλύσαμε στο μπιστρό της περιοχής για εσκαργκό ντε μπουργκινιόν, ασκήσεις θάρρους δηλαδή. Διότι αυτά τα σαλιγκάρια με το κρασάκι τους έρχονται με τα εργαλεία του χειρούργου, μπον απετί σου λέει το γκαρσόν και σε αφήνει να παραδέρνεις ώσπου να πετύχεις τον μεζέ. Ο μον ντιε.

Όμως όταν όλα μπορούν να τακτοποιηθούν με μερικές αχτίδες του καλοκαιρινού ουρανού, το ακορντεόν ενός βαρκάρη, όταν η ελπίδα ανθεί στον παριζιάνικο ουρανό, δεν μένει τίποτα να προσάψουμε στην μέρα. 

Χαρά Γιαννοπούλου