* ΠΛΑΚΑ *

                                                                        

Κάτω από την Ακρόπολη, οι Θεοί δεν ξυπνάνε πριν από τις δέκα. Γι' αυτό η καλύτερη ώρα για μια βόλτα στην Πλάκα είναι πρωινή, με την γειτονιά στην ησυχία της.

Η καινούρια μέρα κατεβαίνει στον σταθμό Μοναστήριον, στο Μοναστηράκι δηλαδή, και εξερχόμενη έρχεται αντιμέτωπη με τον πλανόδιο φρουτέμπορο. Τα βουναλάκια από φράουλες και οι μπανάνες στο τσιγκέλι είναι ό, τι πρέπει για να σπάει η ώχρα που αναδύει παραπλεύρως το τζαμί του Τζισδαράκη. Από την μεριά της Ρωμαϊκής Αγοράς, ο Παρθενώνας στέκεται στο ύψος του ζωσμένος την ωραία αχλύ μιας μέρας με ήλιο. 

Με αυτήν την ενθαρρυντική εικόνα, αφού στέκεται ακόμα ο ναός γιατί όχι κι εμείς, μπαίνουμε στην Πανδρόσου. Ενώ η πόλη σηκώνεται από τις εφτά και βάζει τις κόρνες, εδώ μόνο τα ρολά τρέχουν σαν αστραπή. Οι μηχανισμοί είναι ρετρό και δουλεύουν μόνο με τον αιφνιδιασμό. Μετά ο ήχος μπαίνει στη σίγαση κι εμείς σε διάθεση λατέρνας, φτώχιας και γαρύφαλλου. 

Στην γωνία με την Μνησικλέους παίρνουμε την ανηφόρα για σοκάκια παλιομοδίτικα πλην όμως μυθικά. Το λιθόστρωτο είναι φρεσκοπλυμένο και σε μερικά λεπτά μας βγάζει κάθετα στην Λυσίου. Να και τα σκαλάκια που οδηγούν πιο πάνω στα Αναφιώτικα. Το Γιασεμί  έχει τα τραπεζάκια και τις καρέκλες ανάποδα, αλλά πιο κάτω η Μελίνα έχει ήδη βγάλει το κλουβί με το καναρίνι στην γωνιά του. 

Ακόμα δεν έχουν συρρεύσει τα πλήθη για να τιμήσουν την μεγάλη σταρ οπότε το μαγαζί είναι δικό μας. Ένα πράσινο τρίκυκλο ξεφορτώνει νερά, οι καρέκλες έχουν κίτρινο πανί και ο τοίχος είναι βαμμένος βύσσινα. Η ώρα δεν θα μπορούσε να είναι πιο ανοιχτοχέρα.

Στην Ερεχθέως παραδίπλα, άλλη μια σειρά σκαλάκια οδηγεί όλο και πιο πάνω στον βράχο. Από εδώ φαίνεται ο Λυκαβηττός και το γκαρσόνι της απέναντι ταβέρνας να στρώνει τα τραπεζομάντηλα για τον μαραθώνιο της ημέρας.

Το καναρίνι λέει τα δικά του κι εμείς παίρνουμε είδηση ότι ο ήλιος έχει κατέβει τόσο που μας διώχνει την σκιά. Αφήνουμε την Μελίνα και λίγο πιο κάτω πιάνουμε την Τριπόδων. Περνάμε το Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης, και παρακάτω βρισκόμαστε απέναντι από το σπίτι του ζεύγους Κοκοβίκου.

Η κυρία Ελένη γέρνει το παντζούρι για να μην ξεθαρρεύει ο χίπστερ της γειτονιάς και στο εικοστό τατουάζ χτυπήσει το όνομά της. Δεν το έχει σε τίποτα ο Αντωνάκης να πάρει το καπελάκι του και να φύγει γκρεμίζοντας το όνειρο της αστεφάνωτης.

Επιστρέφουμε από την Αδριανού που στο μεταξύ έχει ανοίξει τις πύλες της στο κοινό. Τα νεοκλασικά έχουν δώσει το κάτω πάτωμα για να βρει κατάλυμα το εμπορικό δαιμόνιο του καταστηματάρχη. Τα μάρμαρα που γυαλίζουν από τα ατέλειωτα πάνω κάτω του πλήθους μας βγάζουν στην Πανός και από εκεί βρισκόμαστε ξανά στην Ρωμαϊκή Αγορά. Όπως είναι γνωστό οι Ρωμαίοι είχαν σε αυτόν τον χώρο την λαϊκή τους που είναι και ο κατεξοχήν χώρος για πολιτικές συζητήσεις. Εδώ η κουβέντα γινόταν με φόντο την Ακρόπολη. Το μνημείο μοιάζει να είναι στον αέρα πάνω από τις χιλιετηρίδες και κόντρα στις σκαλωσιές.

Στο μεταξύ στην πλατεία, στο Μοναστηράκι, η μέρα έχει φύγει εδώ και ώρα από την γραμμή εκκίνησης. Τώρα μιλάει ξένες γλώσσες, κρατάει σακίδιο και γράφει μηνύματα στο κινητό. Όσο για τους Θεούς δεν πάει πολλή ώρα που ξεπιάστηκαν από το ανάκλιντρο επιβεβαιώνοντας έτσι τη διαφορά τους από τους κοινούς θνητούς. 

Χαρά Γιαννοπούλου