Μια φορά κι έναν καιρό, στην Πιάτσα ντι
Σπάνια, μια θεότης, η Ώντρεϋ Χέπμπορν, σταμάτησε για να χαρεί το παγωτό της και
να στείλει στο πυρ το εξώτερο το καθήκον της πριγκήπισσας. Κατά τον ρουν των
γεγονότων, ερωτεύτηκε και τον Γκρέγκορυ Πεκ, τον κοινό θνητό, αλλά εκεί το
παραμύθι έλαβε τέλος. Όμως η πλατεία ζει και είναι πλέον έγχρωμη και παρά την
κοσμοθάλασσα που την καπακώνει, η γεωγραφία της είναι εντυπωσιακή.
Μπορεί λοιπόν η αυτοκρατορία να έγινε
περίγελως τον καιρό του πολυχρονεμένου, του Αστερίξ, όμως από πιάτσα σε πιάτσα,
το μεγαλείο παραμένει. Την εποχή της λιακάδας, το λιθόστρωτο γυαλίζει από τα
στίφη που πατάνε το πόδι τους εδώ, πάντα στα πλαίσια του τουριστικού αμόκ.
Μποντζιόρνο και μπονασέρα μην περιμένετε, διότι ο ντόπιος έχει παραδώσει τα
κλειδιά στον περιηγητή και πιάνει τα δικά του στέκια, άγνωστα στο ευρύ κοινό.
Γύρω από την πλατεία τα κτίρια είναι πομπώδη,
με την τερακότα τους ξεθωριασμένη και τα παράθυρά ορθάνοιχτα να σας κοιτάνε. Το
έχουν αυτό το κλειστοφοβικό οι πιάτσες της Ρώμης. Νομίζεις ότι ο Ιούλιος
στρογγυλοκαθισμένος στην ταράτσα του, παίρνει φόρα να κατεβάσει τον αντίχειρα
και να αμολήσει τα λιοντάρια. Όμως, εκεί που ετοιμάζετε τις προσευχές,
τραβιέται η κουρτίνα και έρχεται ως από μηχανής η κρήνη Μπαρκάτσα με το γάργαρο
νερό της για να αποκαταστήσει το φενγκ σούι. Το όνομά της σημαίνει σαπιοκάραβο
και όντως είναι μια βάρκα μισοβυθισμένη αλλά πλέον μαρμαρωμένη και πανταχού
παρούσα στις αναμνηστικές.
Ακριβώς μπροστά της, ανεβαίνουν τα Ισπανικά
σκαλιά, η περίφημη σκαλινάτα δηλαδή, φτιαγμένη για ρομαντικές ψυχές που
αναζητούν το κατάλληλο σκηνικό για να ταυτιστούν. Και εδώ η προσπάθεια της
πλατείας είναι αξιέπαινη. Λουλουδάδικα και αμαξάκια παρκαρισμένα και φοίνικες
εξωτικοί. Όπως και να το κάνουμε, η Ρώμη αν και εξαίσια παρακμιακή, από τέτοια
έχει τον τρόπο της.
Στην κορυφή τώρα της σκαλινάτας υψώνεται η
Τρινιτά ντέι Μόντι με τους τρούλους και τον οβελίσκο της, να βλέπουν αφ΄ υψηλού
την πιάτσα. Στο εσωτερικό της, μπαίνετε σε περιβάλλον άκρας ησυχίας, την ίδια
στιγμή που η πλατεία έχει ξεμείνει από ανάσα. Μια ανακουφιστική απομόνωση,
ευκαιρία να θαυμάσετε την ωραία ζωγραφική και την αρχιτεκτονική της καθολικής
εκκλησίας.
Στο μεταξύ στην πλατεία, πάνω στην αναζήτηση
πόσιμου νερού θα σας πουν ότι οι κρήνες είναι ό, τι πρέπει για ξεδίψασμα και
είναι αλήθεια. Άρα δεν θα συντρέξει λόγος να ξοδευτείτε ασύστολα για το
συγκεκριμένο αγαθό. Λίγο πιο πέρα στο κιόσκι είναι ευκαιρία να ανακαλύψετε τα
ρωμαϊκά σουβενίρ, βλοσυρούς λεγεωνάριους δηλαδή, παραδομένους στα φίλτρα του
Πανοραμίξ.
Πιθανώς να σκεφτείτε, τι δόξα να προσκομίζει
άραγε ένας λεγεωνάριος, αλλά ξαφνικά θα κάνει την εμφάνισή της μέσα στο πλήθος
η ιταλίδα ντίβα. Βαρύ κραγιόν και λουλούδια στο φουστάνι με προεκτάσεις
μεσογειακές. Είναι το μέρος τέτοιο, όλα στον υπερθετικό, ακόμα και τα παγωτά
κάθονται τρισδιάστατα στο χωνάκι. Αν παραγγείλετε και τον καπουτσίνο, που
σερβίρεται σε τρεις αποχρώσεις του καφέ δεν θα το κουνήσετε εύκολα το μαντήλι
στους ρωμαίους.
Γι αυτήν λοιπόν την ανυπέρβλητη δυσκολία ανακαλύφθηκε το αριβεντέρτσι.
Λέτε ένα ¨στο επανειδείν¨, και παίρνει επιτόπου τα πάνω της η ρομαντική σας
φύση που έχει παραπέσει κάπου στα ισπανικά σκαλιά
Χαρά Γιαννοπούλου
