Δεκέμβρης και τα Χριστούγεννα, το παιχνιδόκουτο αυτό της
παιδικής μας ηλικίας, μυστήριο πώς, μελώνουν την ζωή μας σαν το πολύπαθο
μελομακάρονο. Κι έτσι, τα στολίδια δεν είναι ποτέ αρκετά, και τα λαμπάκια είναι
πάντα λίγα. Μπορεί η νύχτα των Χριστουγέννων να ήταν μισοφωτισμένη πάνω από το
παχνί αλλά από τότε μεγάλωσε πολύ η πλάση. Έτσι το άστρο λάμπει γιορτινό μόνο
στο τραγουδάκι γιατί πού να προφτάσει όλη την οικουμένη.
Κάθε χρόνο οι τρεις μάγοι είναι καθ΄ οδόν για την Βηθλεέμ, με τα
περίφημα δώρα τους που ως παιδί στάθηκε αδύνατο να εμπεδώσω την αξία τους. Τι
το συγκλονιστικό είχε το λιβάνι και τι ήταν επιτέλους αυτή η σμύρνα. Το ταξίδι
όμως στην έναστρη νύχτα και τα ανατολίτικα ονόματα με τις εξωτικές
καταλήξεις, αυτά μάλιστα. Μου άρεσαν αυτές οι νωχελικές καμήλες σκεπασμένες με
τα πολύχρωμα κιλίμια, που διέσχιζαν την έρημο για να πάνε τους μάγους στον προορισμό
τους.
Όμως η παιδική μου καρδιά την λαχταρούσε και την φάτνη των
αλόγων γιατί όσο να είναι, η σπηλιά είχε θαλπωρή. Από ένα κρυφό άνοιγμα μάλιστα
τρύπωνε κι ένα ζεστό φως, του οποίου την φροντίδα είχα αναλάβει κάθε χρόνο με
ιδιαίτερη αφοσίωση. Κατέβαζα με προσοχή ένα από τα χρωματιστά φαναράκια του
δέντρου στην ρωγμή κι έτσι άνθρωποι και ζωντανά είχαν ένα φωτάκι νυκτός.
Αυτά τα χρωματιστά φαναράκια ήταν η μεγάλη μου αδυναμία. Έτσι
όπως αναβόσβηναν όλη τη νύχτα δίπλα στο παράθυρο, έκαναν την τραπεζαρία μας
ονειρική από τις αντανακλάσεις. Όλα τα παράθυρα της γειτονιάς φεγγοβολούσαν στο
σκοτάδι κι έτσι ο Άη Βασίλης είχε την σειρά του. Με τα χρόνια, άγνωστο γιατί, μαρμάρωσε
στην ανεμόσκαλα και όλο πήγαινε να κάνει σάλτο στο μπαλκόνι αλλά ματαίως.
Για να επανέλθω όμως και να κλείσω το κεφάλαιο με τους μάγους,
έχω να πω ότι αυτός με το χρυσάφι στο μπαούλο, ποτέ δεν κατάφερνε να βρει την
οικογενειακή μας φάτνη. Βέβαια ο κουρασμένος μου μπαμπάς είχε πίστη, γι΄ αυτό
αγόραζε το καθιερωμένο εθνικό λαχείο, ένα για τον καθένα μάλιστα. Μετά έπαιρνε
την εφημερίδα της πρωτοχρονιάς αλλά πουθενά ο λήγοντας.
Εκτός όμως από το λαχείο, το οποίο ουδόλως με συγκινούσε, διότι
δεν πλήρωνα λογαριασμούς τότε, υπήρχαν και τα χριστουγεννιάτικα δώρα. Αν
εξαιρέσω το αγαπημένο μου σαλονάκι που είχα ζητήσει από τον Άγιο, μάλλον γιατί
το σπίτι μας δεν είχε τέτοια πολυτέλεια, μετά από δυο τρεις τάξεις του
δημοτικού, ανακάλυψα τα βιβλία.
Τι ενθουσιασμός με εκείνα τα ωραία χοντρά εξώφυλλα, τα χρωματιστά με την ασπρόμαυρη εικονογράφηση από μέσα. Διάβασμα μετά μανίας στις διακοπές των
χριστουγέννων και από ταξίδια άλλο τίποτα. Με τον Όλιβερ Τουίστ στο Λονδίνο,
στο Παρίσι με τον Γιάννη Αγιάννη και ακόμα πιο πέρα, στο διάστημα με τον Ιούλιο
Βερν. Αλλά έμελλε να αγαπήσω σφόδρα τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη και τους
σκαλικανδζάρους του, μετά τα Χριστουγεννιάτικα Διηγήματα. Κι από τότε κάθε
χρόνο, ανελλιπώς, ανεβαίνω στο Χριστό στο Κάστρο και με παίρνουν τα κλάματα
όταν επαναπατρίζεται στην χιονισμένη Σκιάθο ο Αμερικάνος.
Βέβαια, μαζί με το εορταστικό κλίμα, ζούσαμε και το μεγάλο
δράμα. Τα μελομακάρονα της μαμάς, κατά τη συνήθειά τους, αντιστέκονταν πεισματικά
στο σιρόπι ή στην αντίθετη περίπτωση παραδίνονταν αμαχητί. Είτε έτσι είτε
αλλιώς, δεν στάθηκε δυνατό να ισορροπήσει η κατάσταση παρά τα συμβούλια με τις
θείες για να λυθεί ο γρίφος. Εγώ πάλι δεν μπορούσα να συμμεριστώ αυτήν την αγωνία
γιατί είμαι παιδί του κουραμπιέ και οι πολλές οι γλύκες δεν είναι του χαρακτήρα
μου. Μόνη εξαίρεση υπήρξαν οι λουκουμάδες των χριστουγέννων, διότι είχε και η μαμά
δικαίωμα στη σπεσιαλιτέ. Χαράματα ξυπνούσε ανήμερα, για να τηγανιστεί πάνω από το
χυλό που έσκαγε φούσκες στο λάδι. Ύστερα, μέλια, καρύδια, κανέλες και
πυτζάμες.
Αυτή η τέλεια λιχουδιά ήταν μαζί με την εξωτική καρύδα το ντελικατέσεν
των ημερών. Ο μπαμπάς την έφερνε πανηγυρικά από την αγορά και ήταν και ο
αρμόδιος για την μοιρασιά. Δεν ξέρω πώς, η καρύδα είχε συνδεθεί με τα χριστούγεννα,
αλλά οφείλω να παραδεχτώ ότι ήταν μια προφητική κίνηση από την μεριά του. Πού να φανταστεί ότι θα γινόταν είδος πρώτης ανάγκης στην ελληνική τηλεόραση, ενώ εμείς
τότε δεν την είχαμε για χόρταση.
Τα χριστούγεννα έρχονται ξανά και δεν έχω τελειώσει με το παιδί
μέσα μου. Μάγοι διασχίζουν την έρημο με το κυάλι στον ουρανό. Περιμένω ανυπόμονα τα
χιόνια στο καμπαναριό με ντιν και ντον. Κι αν πάνω στην άγια νύχτα κατεβαίνουν
οι καλικάντζαροι για να περιπαίξουν το σαλονάκι και τα φαναράκια μου, πάντα το
πρωί μυρίζει η κανέλα της μαμάς που τηγανίζεται πάνω από το χυλό στο παιδικό
μου σύμπαν.
Χαρά Γιαννοπούλου
