Όταν βρίσκεστε στην Ύδρα πάντα είναι μια
ευκαιρία να επιδιώξετε μία συνάντηση με τον εαυτό σας, κάνοντας την διαδρομή
από το λιμάνι ως τα Καμίνια, που ορίζονται από το κόκκινο σπίτι, την παλιά
κατοικία του Μιαούλη, πάνω στην ακτή. Σημειώνω ότι η ίδια διαδρομή δουλεύει και
για την περίπτωση που μπάστα πια με τον εαυτό σας, ώρα να φαρδύνουν οι
ορίζοντες, στο νησί το σύμπαν συνωμοτεί και την συνέχεια την ξέρετε.
Προσπερνώντας λοιπόν τα καφέ της
προκυμαίας με τις ριγέ τέντες και την θέα στο έμπα έβγα των ιπτάμενων, πιάνετε
την μικρή ανηφόρα με τα κανόνια στα δεξιά σας να καλοβλέπουν την ραθυμία της
Υδρονέτας και συνεχίζετε μακριά από το σούσουρο των ταξιδιωτών του διημέρου που
έχουν πάρει στο κατόπι τα σελέμπριτις.
Τι ωραία που μπερδεύεται ο ήχος της
θάλασσας με την επιμονή του τζίτζικα και πόσο κομψά κατεβαίνουν τα πεύκα μέχρι
την παραλία αφήνοντας το άρωμά τους στο βραδάκι. Αν τύχει και φεγγάρι, η
ρομαντική σας φύση θα χτυπήσει κόκκινο στη θέα του νερού που τρέμει σε
ασημένιους τόνους και ακολουθεί τα βήματά σας μέχρι το χωριό.
Η καλύτερη ιδέα, να διαλέξετε ένα παγκάκι
και να μαρμαρώσετε μέσα σε αυτό το φως μέχρι να έρθει να σας σώσει ο αγαπημένος
σας δράκος σε πράσινο κυπαρισσί διότι από βελούδα και φτερά έχετε χορτάσει. Αν
πάλι καθόλου δεν σκοτίζεστε για παραμύθια, το τοπίο τα μαγικά του θα τα κάνει,
ακολουθήστε τη μυρωδιά της μέντας και θα σας βγάλει στο Καμίνι.
Μερικά σκαλάκια για την παραλία, γέλια
μπερδεμένα με τον ήχο από ποτήρια και μαχαιροπήρουνα και μπροστά σας το σπίτι
του ναυάρχου να ταιριάζει την ώρα του με τις βάρκες που αράζουν στα ρηχά.
Ολοφάνερο ότι ο μέγας καραβοκύρης ήξερε το μυστικό, έφτιαξε το κονάκι του πάνω
στο κύμα και έστριβε το μουστάκι του υπό τον παφλασμό του νερού, όταν δεν
έβγαζε στο πέλαγο τα εμπορικά του.
Τώρα ο ναύαρχος έχει τα Μιαούλεια,
Ιούνιο μήνα γλεντάει το νησί, κι εσείς το πάνω χέρι διότι ο χρόνος είναι
ενεστώτας και η θάλασσα παρούσα και τα μπουρλότα έχουν φύγει από τη μόδα.
Χαρά Γιαννοπούλου
