* ΝΑΥΠΛΙΟ 2 *

Ξεκινώντας από το Σινέ Ναύπλιο, στα πόδια του Παλαμηδιού, έχουμε προετοιμαστεί για την υγρή ζέστη της παλιάς πόλης που ξεχύνεται τους καλοκαιρινούς μήνες από τα στενά σαν τις ορδές του Χασάν Πασά. Όμως, τι έκπληξη, ένα δροσερό αεράκι, μάλλον φερμένο από την θάλασσα, ανατρέπει την πρόβλεψη και μας δίνει καινούριο θάρρος για περιήγηση στα σοκάκια του ιστορικού κέντρου.

Η περιήγηση σε αυτή την γωνιά της Πελοποννήσου, το ξέρουν όλοι, είναι ένα ατέλειωτο εμβάπτισμα στο χρώμα. Δεν ξέρω τι γνώμη θα σχημάτιζε ο Ματίς αν έκανε κανένα φεγγάρι εδώ αντί να ξεκαλοκαιριάζει στη Νίκαια αλλά ίσως στην εποχή του να μεσουρανούσε η πέτρα στην αρχιτεκτονική της πόλης, κι έτσι δεν συνέτρεξε η ευκαιρία ο μέγας ζωγράφος να τιμήσει το Ανάπλι με τον καμβά του.

Η πέτρα είναι εδώ και σήμερα. Υπάρχουν κτίρια ερειπωμένα με μανταλωμένες παμπάλαιες εξώπορτες που αφήνουν μέσα από τις χαραμάδες να φανούν οι περιστασιακοί ένοικοι, αδέσποτες γάτες δηλαδή που βρίσκουν καταφύγιο στα χαλάσματα. Κάποια μάλιστα από αυτά τα κτίσματα στέκουν πάνω από καφέ και ταβέρνες με τις ρωγμές τους εμφανείς αλλά κανείς δεν μοιάζει να ανησυχεί μήπως σκάσει κανένας προεπαναστατικός σοβάς πάνω στον μουσακά.

Στο μεταξύ χωνόμαστε σε στενά που ίσα ίσα χωράει ένας άνθρωπος, πανύψηλοι τοίχοι μας κυκλώνουν και ξαφνικά απέναντι δίπλα στη φθορά εμφανίζεται ένα κομμάτι βαμμένο φωτεινό κίτρινο, τόσο όσο χρειάζεται να ισορροπήσει την βαριά ιστορία του τόπου. Αυτό είναι που συντελείται χωρίς έλεος εδώ στην κάτω πόλη. Ανάμεσα από τις τουρκικές κρήνες με τις αραβικές επιγραφές, τα παλιά τζαμιά, την πρώτη Βουλή των Ελλήνων, την Πινακοθήκη, παρεμβάλλονται οι έντονα χρωματιστές προσόψεις από τις πανσιόν και τα αναπαλαιωμένα αρχοντικά και το Ναύπλιο γίνεται αφορμή να εξοβελιστεί στο πυρ κάθε γκρίζα σκέψη και τέλος πάντων ό, τι μπορεί να ταλανίσει το νου στον καιρό που ζούμε.

Έτσι συμβαίνει και στο ανηφορικό πλατεάκι του Αγίου Σπυρίδωνα, εδώ που ο Καποδίστριας έφαγε τη σφαίρα και ο Άγγελος Τερζάκης χάλκινος στο βάθρο του αγναντεύει το ωραίο νεοκλασικό με την βερυκοκί πρόσοψη και τα κίτρινα παντζούρια. Ο σπουδαίος συγγραφέας είναι γέννημα της πόλης και το πατρικό του σπίτι στέκεται χάλασμα στον δρόμο που έχει πάρει το όνομά του, περιμένοντας ποιός ξέρει τι από ποιόν.

Συνεχίζοντας την διαδρομή μας στα δαιδαλώδη σοκάκια,, στις ανηφόρες και τα σκαλιά δεν κάνει εκπτώσεις το Ναύπλιο, ακούμε το ντιν ντον από το τουριστικό τρενάκι που διασχίζει την πόλη, με τους τουρίστες απορροφημένους στα κινητά τους την ώρα που το ρολόι στην Ακροναυπλία χτυπάει εφτά. 

Ο κόσμος αρχίζει να συρρέει καθώς πέφτει ο ήλιος σαν για να ανακαταλάβει τα στενά από τους κατακτητές με σκοπό να κατευθυνθεί στην πλατεία Συντάγματος με τις αναπαυτικές πολυθρόνες των καφέ και τους γιγάντιους ανεμιστήρες για τη ζέστη. Τα επιβλητικά κτίρια που την πλαισιώνουν, όπως το Βουλευτικό και το παλιό τζαμί γίνονται μάρτυρες της ξενοιασιάς των παιδιών, που κάνουν τσουλήθρα στα μάρμαρα ανυποψίαστα για τις ατέλειωτες ώρες διδασκαλίας που τα περιμένουν στον αγώνα να πάρουν μια ιδέα για την ιστορία αυτής της πόλης, της χώρας της ίδιας δηλαδή.

Όμως το καλοκαίρι είναι ακόμα στη μέση του και όλοι ζητάνε να αποτινάξουν κάτι από πάνω τους. Ως και οι αγωνιστές θέλουν να ξεχάσουν κι αυτοί την δόξα που τους κατατρύχει και να απολαύσουν την θέα από το Παλαμήδι στην κάτω πόλη, τόσα βόλια πέσανε για χάρη της και δεν πάει να μην την χαίρονται οι πρωτεργάτες..

Χαρά Γιαννοπούλου