Τώρα που κοντεύει στο μισό η άνοιξη και το φως δεν είναι ακόμα ανελέητο, βγαίνει στην επιφάνεια η γλύκα της Σύρου και δεν εννοώ μόνο
τις χαλβαδόπιτες. Μία φούντωση μια φλόγα είπε ο Βαμβακάρης αλλά το νησί είναι
ζεν, το λιμάνι κάδρο και τα σοκάκια επιμελώς ασβεστωμένα. Μπλέκονται οι ώχρες,
το κόκκινο, το πορτοκαλί, το κίτρινο, θαύμα τα πρωινά και τα μεσημέρια. Ο Ματίς
στις Κυκλάδες.
Οι νεοκλασικές γραμμές δοξάζονται με τις
ανατολές και τα ηλιοβασιλέματα στην Ερμούπολη, όμως το μινόρε της αυγής
παραπονιέται στην Άνω Σύρο. Εδώ τα σπίτια τραβήχτηκαν στο βουνό και έγιναν
βίγλες για να βλέπουν την κίνηση στο Αιγαίο. Λουκουμάκι η γειτονιά και καθόλου
δεν είναι να αποθαρρύνεται κανείς με τις ανηφόρες ως το Σα Τζώρτζη γιατί στα
μισά περιμένει η Φραγκοσυριανή. Μπλε καρέκλες, μπλε το πέλαγο, γλυκά του
κουταλιού και ούζα και ο ρεμπέτης στο πλατεάκι μαρμαρωμένος με το μυαλό στο
αραμπιέν και το καραντουζένι.
Απλώνονται οι πέργολες και οι μπουγάδες
στις αυλές που στριμώχνονται η μια δίπλα στην άλλη. Ξεμυτίζουμε από καμάρες
και μεσαιωνικές κρυψώνες την ώρα που η Ενετή έποικος βάζει δίπλα στον καφέ της
ροδοζάχαρη και ο Αντώνης ο βαρκάρης ο σερέτης παραγγέλνει Σαν Μιχάλη με το
κρασί του στου Λιλή.
Εδώ στην Άνω Σύρο είναι που μπήκε και το
απτάλικο ερώτημα, Όσοι έχουνε πολλά λεφτά να ΄ξερα τι τα κάνουν, το οποίο είναι
και εύλογη απορία. Διότι ο μέγας καλλιτέχνης είχε ρίξει τα μεγαλεία προ πολλού έναν
παρά και έναν έρωτα είχε, το τρίχορδο, και με αυτό Χαράματα η ώρα
τρεις ξύπναγε το κορίτσι κρυφά από τη μάνα της. Άγνωστο αν της βγήκε σε καλό
της Φραγκοσυριανής η καντάδα, αλλά εμείς τα μάγια του νησιού δεν θα τα λύσουμε.
Σκαλάκια για τον παράδεισο ο λόφος, από κοντά η θάλασσα και τα ματόκλαδα να
λάμπουν σε ρυθμό ζεϊμπέκικο.
Άνω Σύρος unplugged.
Χαρά Γιαννοπούλου
